«Σύνδεση στην τηλεκπαίδευση; Ή μήπως όχι;»
Γράφει η ψυχολόγος – παιγνιοθεραπεύτρια του κέντρου «Οικογένεια», Μαρία Τσιφούτη

Ένα χρόνο πριν τέτοια εποχή, κλειστήκαμε όλοι σπίτι μας με εξαιρετική συνέπεια. Τότε κανείς από εμάς δε θα μπορούσε να φανταστεί όλο αυτό που ακολούθησε, τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας. Τα παιδιά, οι μεγάλοι αγωνιστές και “πληγέντες” της όλης κατάστασης, έμαθαν με το χρόνο να ακολουθούν τους ρυθμούς και τους τρόπους που τους επιβάλλαμε, δείχνοντας εξαιρετική συνέπεια.

Τα παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας βρίσκονται σε εκείνη τη φάση ανάπτυξης που όλα κατακτιούνται και μαθαίνονται, Αναπτύσσονται με ταχύτατους ρυθμούς σωματικά, γνωστικά, συναισθηματικά και κοινωνικά. Είναι η στιγμή της ζωής τους που μαθαίνουν να μπαίνουν σε ρόλους, βγαίνουν έξω από το μικρόκοσμό της οικογένειάς τους και μαθαίνουν να συναναστρέφονται με συνομηλίκους.

Αυτό το κομμάτι -και όχι μόνο -περιορίστηκε. Τί τους έμεινε λοιπόν πέρα από βόλτα στη φύση; Οι διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Αυτός είναι ο προσωρινά καινούριος τρόπος κοινωνικοποίησης. Ακόμη και σε αυτό μπορούν να μάθουν, να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν. Να δουν δασκάλους και φίλους. Σαφώς είναι πιο δύσκολο και τόσο ο χρόνος όσο και ο τρόπος πολύ διαφορετικός, μα πολύ ουσιαστικός. Αυτή η μικρή επαφή με τους παιδαγωγούς και τους συμμαθητές τους είναι εξίσου σημαντική για την ανάπτυξή τους όσο και το ποδήλατο στη φύση. Απλά είναι αναγκαία και η ενεργή συμμετοχή του γονιού σε αυτό. Πρέπει να το θυμίσει, να συνδέσει και τις περισσότερες φορές να είναι παρών για να βοηθήσει ή να εξηγήσει.

Οι περισσότεροι γονείς έχουν κουραστεί, και είναι κατανοητό. Ξαφνικά πρέπει να αντιμετωπίσουμε εκτός από τις οικονομικές δυσκολίες, την κοινωνική απομόνωση, τη θλίψη, τα δικά μας προσωπικά άγχη και δυσκολίες που όλο και συσσωρεύονται, έναν καινούριο ρόλο, αυτόν του βοηθού του δασκάλου! Πρέπει να παρακολουθούμε, να επιβλέπουμε, και μετά να εξηγήσουμε ή να περάσουμε επιπλέον χρόνο με τα παιδιά μας κάνοντας δραστηριότητες ή ασκήσεις. Έναν ρόλο που πριν δεν τον είχαμε, χρόνο από αυτόν που δεν έχουμε να διαθέσουμε! Καλούμαστε να δώσουμε από αυτό που δεν έχουμε, σε χρόνο, γνώση και ψυχική αντοχή. Είναι εύκολο λοιπόν, να ξεχάσουμε τη σύνδεση, να παραβλέψουμε κάποια μαθήματα -που δεν είναι πολύ σημαντικά, να κάνουμε τα «στραβά μάτια», για λίγη ηρεμία!

Ας δώσουμε λίγο ακόμη ψυχή και ενέργεια και ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας, να παραμείνουν ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Ας τα συνδέσουμε, ας καθίσουμε κάπου εκεί κοντά να τα εμψυχώσουμε, κι ας περάσουμε μετά ποιοτικό χρόνο μαζί τους κάνοντας μια μικρή δραστηριότητα, μια ζωγραφιά, ένα ποίημα, όπως θα κάνουμε τη βόλτα στη φύση γιατί καταλαβαίνουμε τώρα την αξία της! Τα παιδιά μας, μας χρειάζονται λίγο ακόμη, να τα βοηθήσουμε με έναν τρόπο που να δείχνει πείσμα και ενέργεια και όχι θλίψη και απόσυρση. Ας τους δώσουμε την ελπίδα που χρειάζονται να ξέρουν ότι θα περάσει όλο αυτό και θα μπορέσουν να συνεχίσουν με το να μην τους στερούμε το πρόγραμμα και τη μοναδική διαδικασία που υπάρχει ενεργή αυτή τη στιγμή να τα συνδέει με την πραγματικότητα που χρειάζονται για να προχωρήσουν! Ας στηρίξουμε την σύνδεση με την τηλεκπαίδευση με χαμόγελο και ενέργεια, για να μην αποσυνδεθούν κι αυτά από την ελπίδα!